ایفاى پیمان

حضرت مهدی(ع) در توقیع شریفی می‌فرمایند:

وَلَوْ أَنَّ أشْیاعَنا ـوَفَّقَهُمُ اللّهُ لِطاعَتِه ـ عَلَى اجْتِماع مِنَ الْقُلُوبِ فِی الْوَفاءِ بِالْعَهْدِ عَلَیْهِمْ لَما تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْیُمْنَ بِلِقائِنا، وَلَتَعَجَّلَتْ لَهُمُ السَّعادَةُ بِمُشاهَدَتِنا عَلى حَقِّ الْمَعْرِفَةِ وَصِدْقِها مِنْهُمْ بِنا، فَما یَحْبِسُنا عَنْهُمْ إِلاّ ما یَتَّصِلُ بِنا مِمّا نَکْرَهُهُ وَلا نُؤْثِرُهُ مِنْهُمْ؛

اگر شیعیان ما (که خداوند توفیق طاعتشان دهد) در راه ایفاى پیمانى که بر دوش دارند، همدل مى‌شدند، میمنت ملاقات ما از ایشان به تأخیر نمى‌افتاد و سعادت دیدار ما زودتر نصیب آنان مى‌گشت، دیدارى بر مبناى شناختى راستین و صداقتى از آنان نسبت به ما. علّت مخفى شدن ما از آنان چیزى نیست جز آنچه از کردار آنان به ما مى‌رسد و ما توقع انجام این کارها را از آنان نداریم

طبرسی، احمد بن علی، الاحتجاج، ج2، ص315