برای مادر مفقود الاثری که شوق وصف ناشدنی برای بازگشت فرزندش دارد، هر دق البابی خبر از آمدن فرزند می‌دهد. هر طلوع آفتاب را با اشتیاق رجعت او می‌گذراند و تا غروب هر لحظه منتظر است؛ از شدت شوق و در نهایت امیدواری، وصال فرزندش را نزدیکِ نزدیک می‌داند و هر لحظه را لحظه وصال می‌پندارد. مجاهدان منتظر و انقلابی حضرت بقیه الله الاعظم (ارواحنا لتراب مقدمه الفداء) نیز این‌گونه‌اند؛ به تعبیر معصوم 1 که فرمودند:
«إذا أصبحت وأمسیت یوما لا تری فیه إماما من آل محمد فأحبب من کنت تحب ، وأبغض من کنت تبغض ، ووال من کنت توالی وانتظر الفرج صباحا ومساء.»[1]
